Voor mij ligt het lijvige manuscript van Waslijn dat Ron net bracht. It gjit oan. Waslijn. Wapperend wasgoed. Kleren soms verkleurd, verscheurd, tot op de draad versleten en versteld, hagen te drogen en vertellen intieme verhalen over de levens van de mensen die ze hebben gedragen.  Gedraag je Alje, hoor ik mijn moeder in mij weerklinken. Wanneer maak je nou je huiswerk af?

Waar ik mij zelf vaak zag als iemand met een enorme start-energie, blijkt nu mijn verlangen om betekenis te geven aan mijn ervaringen zo groot dat ik door allerlei verzinsels en barrières ga. Iets in mij stuwt mij hier door heen. Stuwkracht. Als van de Apollo 14. En ik lees op Wikipedia dat bij de lancering van een raket het essentieel is dat de raket meer kracht kan uitoefenen dan zijn eigen gewicht. En dat kost bergen energie die ik dacht niet te hebben. Wat een egocentrische gedachte. Het draait niet om mij en tegelijkertijd draait alles om mij. Probeer daar maar eens aan te staan. Mijn boek brengt net als de lancering van een raket allerlei chemische reacties op gang die mij de benodigde energie geeft om te handelen. Wandelen in de zon doet dat overigens ook.

Een nieuw begin. Zo voel ik mij als ik het manuscript op tafel leg. Het voelt heilig, dit zware pak papier. Begin en einde. De kring wordt gesloten. En waar in de cirkel is dan het begin- of eindpunt? Aan niets komt ooit een einde. Alles is proces. In de autobiografie van Liv Ullmann, Veranderen, lees ik dat ‘waar je ook wortels hebt geschoten hebt geschoten die ontspruiten aan het beste en waarachtigste in jezelf, je altijd weer een thuis vindt.’

Aanvankelijk kom ik in mijn eigen bijzonder vormgegeven boek niet verder dan het Voorwoord van Rien. Mijn trouwe vriend die mij kent van voor, tijdens en na de Duik in Duister Niks. ‘Wat gebeurt er met een mens als de weg onder hem afbrokkelt, wegzakt? Je klauwt naar een houvast maar niet blijft op zijn plek. Welke aardplaten, krachten en onderstromen zijn hier werkzaam? Kun je voorspellen wanneer de aarde begint te beven? En wie kan zeggen hoe iemand weer uit de as herrijst? Dit verhalenboek….., is een zoektocht naar de betekenis van deze crisis in het leven van Alje. Het wonderlijke van dit boek is dat dát niet zwaar en mistroostig maakt. Integendeel! Het is een wiel van heerlijke, onbevangen, levensluchtige verhalen waarmee je door het leven van Alje rijdt. En juist als alles op rolletjes loopt, is er de verbinding, de subtiele veerwijzing. De crisis die er aan komt, de crisis die er was. De crisis die je uiteindelijk de adem beneemt. De crisis is de as van het verhalenwiel. Alje ging diep maar kwam terug met troost in weergaloos mooie zinnen. Hij kwam terug met schoonheid.’ En de traansluizen staan voor de verandering weer eens open. Gelukkig wordt er gebeld.

Weer een broeder van een andere moeder.