Het is zondagochtend. In de straat heerst een doodse stilte. De buren zijn op vakantie. Ik hoef en heb niets behalve tijd. Het voordeel van niet meer moeten. Ik verminder geleidelijk mijn behoeften zodat ik mij niet langer hoef in te spannen om ze te bevredigen. Na mijn ziekte en lange afwezigheid zijn mijn mogelijkheden beperkt en voor mij is dat meer dan ok. Ik hoef niks meer te hebben van alles dat ik zie of verleidingen waaraan ik blootgesteld word. Rot op zeg, ik ben bijna 64 en verlang niet langer naar zaken die mij ontbreken. Toch is er één ding dat ik graag zou willen: Il Cammino. Een pelgrimstocht naar Rome of Santiago. Maar moet ik dat wel willen met die gekromde tenen van mij?



Terwijl de afstand tot de anderen steeds groter wordt, kom ik mijzelf steeds meer nabij. Ik ben blij dat er anderen zijn alleen heb ik ze niet meer (zo) nodig. Het mijmeren begint terwijl de regen langzaam stopt. In mij is nog steeds wel een verlangen om erbij te horen, om daar te zijn. Hier zijn is nog steeds een thema dat om aandacht vraagt. Maar waarom ben ik dan hier als ik ook lekker aan mijn schrijftafel kan zitten in Schoonhoven? Langzaam wordt het stil in en rondom mij. Niet doodstil maar meer een levende stilte. Wat is het verschil eigenlijk? Bij iedere splitsing van de weg, wacht de Gemoedelijkheid mij op. In stilte vraagt hij hoe het met mij gaat.


Mijn waarneming wordt steeds wijder. De wijde blik. Ik geniet van een nog niet doodgetrapte naaktslak die glijdend zich een weg naar de overkant schrijdt. Wat een prachtige souplesse. En wat getuigen de ronde gaten op het pad, gegraven door woelratjes, van een enorm vakmanschap. In mijn hoofd hoor ik een stem die zegt dat vakmanschap bepaald wordt door de mate van tolerantie. Wat laat ik weg, waar grijp ik in? Er stond hier eerst een andere zin


Na de stilte een eerste stop. Ondanks dat ik de handrem op mijn aanwezigheid zet, voel ik mij te nadrukkelijk aanwezig. Er is nog het teen en tander uit te zoeken. In tweetallen mijmeren we verder. Mooi. Ik loop met Harry. Hij is jarig. Bijzonder om te ervaren dat gelijke energieën elkaar aantrekken. Er zijn voor de ander. Jezelf kwijtraken en terugvinden in de ander. Bijzonder om te resoneren op eenzelfde thema.  En dan is het weer stil. Op de kaart zie ik dat onze weg leidt naar het Veld van Vrede. Bij de volgende stop staan we stil bij de werking van stilte. Een nieuwe koppeling wordt gemaakt. Ik word uitgenodigd om met Atilla te lopen die later aangeeft dat hij na de eerste kennismaking alles in het werk stelde om mij te ontlopen. Maar hoe ontloop je elkaar in zo’n kleine groep waarin het respect gaat groeien?  Atilla, de Hun. De Hongaar. De Belg. De Nederlander. De Ontheemde. De Advocaat. De Mediator. De schrijver die wakker wordt. We spreken over onze oergrond, ons verlangen om volledig zichtbaar te zijn. De afstand tussen ons en grote groep voor ons, wordt steeds groter. De intimiteit tussen ons steeds voelbaarder.


En dan zit het er al weer op. Een evaluatie aan een stamtafel in Café Abel. Voor mij is de dag geslaagd, al zegt er iets in mij  dat met iets meer tijd en confrontatie, ontmoetingen nog kruidiger en krachtiger kunnen worden. Maar dat zegt meer over mij dan over wie dan ook in de groep? Er zijn mensen die gewoon, gewoon willen wandelen. Niks mis mee. En niks met mijn verlangen om de lat net iets hoger te leggen. Als ik er niet overheen kan springen, kan ik er in ieder geval onderdoor dansen.