Liefde herken je aan het afscheid. Vier minuten voor half negen. De avondklok tikt steeds sneller. Haast is geboden. Tijd om verder te gaan met mijn trage vragen is er niet. Een politieauto rijdt langzaam over de Haven. Het heeft iets intimiderends. De stemming slaat om. Net als in een klas schoolkinderen ontstaat er aan het eind van een les lichte onrust, de tassen worden al ingepakt, het hoofd is er niet meer bij. En dan is er nog steeds die verborgen gebleven vraag die altijd gesteld wordt op de drempel. Iedere coach weet dat die vraag vaak gesteld wordt als er eigenlijk geen tijd meer voor is. Voor de draad er mee. Maar tussen droom en draad staan wetten in de weg en praktische bezwaren.

 

Het hart kent redenen die het verstand niet kent. Of eigenlijk schreef Pascal: “Ons gevoel heeft beweegredenen, die het verstand niet kent.” Onze drang om te leren is de meest fundamentele drift die we kennen. De motor voor verandering is altijd ons gevoel geweest. En dat openbaart zich vaak op de grens, op de drempel. Op de plek waar gedraald wordt, is vaak een verborgen logica te vinden. Daar tijd voor vinden en nemen, bewust worden van wat er speelt, is dan geboden. Alleen nemen we die tijd vaak niet, de tijd neemt ons. En de klok lijkt steeds sneller te tikken. Tijd vertragen en verdragen wat wil ontstaan, is nogal een dingetje geworden.