Het manuscript van Waslijn ligt vandaag bij Veilinghuis Sotheby onder de hamer. De veilingmeester, meneer Sotheby zelf, vertelt over de zeldzaamheid van ‘this Peace of Art’, waarbij hij benadrukt dat het absoluut geen verwerkingskunst is. Zo, is het wel begonnen, denk ik stil en haak op het woordje absoluut. Als dit absoluut geen verwerkingskunst is, wat is het dan wel? Absoluut is altijd relatief en ook dat weet ik niet zeker. De veilingmeester ontsluiert met witte handschoenen het manuscript, pakt zijn hamer en noemt de richtprijs, een astronomisch bedrag. De bieding begint bij het noemen van de kopieerkosten. Zeventig euro. De uiteindelijke opbrengst van het manuscript gaat naar de kunstenares, Rivka Piekhaar, en de artiest, vormgever, Ron van Gils. En de oude heer Sotheby opent de veiling en krijgt het druk. Als het uiteindelijk stil is, dept hij zijn bezwete voorhoofd en vraagt nog eenmaal en roept verheugd: Eenmaal, Andermaal, verkocht aan…..En dan verdwijnt het manuscript in de papierversnipperaar. Een bekend gevoel overvalt mij.

Ik keer mij nog een keer om en probeer in slaap te vallen op een geleide meditatie van Mooji. Hij vertelt dat het belangrijk is om niet in slaap te vallen tijdens de meditatie en lijkt daarbij licht dreigend naar mij te kijken. Ik word wakker van mijn eigen gesnurk terwijl ik de deur van de hel achter mij sluit. Het lijkt alsof ik naar iemand anders kijk dan naar mijzelf. Ben ik dat? Ben ik die man die zich niets meer herinnert, niet meer kan denken, lezen of schrijven? Die in een flits in de tijd alles wat vanzelfsprekend leek, niet meer kan? Veters strikken. De knoopjes van mijn overhemd dicht krijgen. Alles  zwijgt in mij en is donker. Die dreigende paniek van thuiskomen na de elektroshocks. En langzaam kleurde grijs minder grijs en leek ik de draad hervonden te hebben.

De vogeltjes zingen lente. Spotify traceert mijn favoriete muziek en tracteert mij op Don’t be afraid of the dark van Robert Cray die ik nog eens zag op het North Sea Jazz Festival. Ik kreeg een vrijkaartje van mijn oudste opdrachtgever, die eigenlijk ook een kunstenaar was en die ik diep dank voor alle ruimte die ik zoveel jaar van hem kreeg. Een vrije geest die mij eens en bedding bood voor mijn talenten,  nu met pensioen. Bert Hooijer. I’ll be there to hold you. It might be scary till your eyes adjust. Don’t fear the shadows, me you can trust. I’m at y best in a pitch black room. Hold on tight baby, you’ll feel the power soon.’ RDM Campus, eenmaal, andermaal…..