De reacties op de Waslijn zijn hartverwarmend en ik heb afgesproken met Lia Steeman en de penningmeester van de Oude Apotheek, Huib Sacré om onze acties te stroomlijnen. Uw Naam zij geheiligd. Wat heerlijk is het om een poëtische penningmeester te hebben met een dergelijke naam als deze Huib. Aan het eind van de dag stuurt hij mij zelfs een mooi gedicht, Hope, van Emily Dickinson. (geen Pepper). Een fragment: Hope is the thing with feathers-that perches in the soul- and sings the tune without the words- and never stops at all.

Geloof, hoop en liefde. Of geloof en hopen liefde. Mijn goede vriend Ate Vegter, dichter van Waterland, vindt hoop zwaar overschat. Het legt altijd de boel weer buiten je. Hij verstaat de kunst om hopeloos te leven. En dat is niet hetzelfde als wanhopig leven.  

Gedrieën spreken we over de prachtige adhesie betuigingen op  de Waslijn en de consequenties hiervan voor onder andere, de crowdfunding via Voordekunst. De afgelopen dagen hebben vooral in het teken gestaan van afstemmen en bouwen aan de webpagina en de website door Patrick Nas en Conny van der Heul. Mijn eerste website is het trotse resultaat: www.de-waslijn.nl. In korte tijd hebben zoveel mensen hun steun betuigd dat we opnieuw willen nadenken over het optimaliseren van de acties. En het doorberekenen en erkennen van de werkelijke kosten.

De stagiaires Charlotte en Sjoerd, wat was het leuk geweest als hij Bas had geheten maar Sjoerd is ook niet mis, pakken de draden op waar ik die soms laat vallen. Zo bijzonder om te zien dat deze jonge mensen zoveel zin zien  en hebben in een project als Waslijn. Iedere dag krijg ik van hen rond vier uur een update waar ik verlegen van word. Niet alleen de kwantiteit maar vooral de kwaliteit van de feedback raakt mij diep. Waar heb ik dit aan verdiend?

We ronden af, maken afspraken voor het vervolg en ik vraag Huib naar het huis aan de overkant. En vooral naar de gevelsteen die ik maar moeilijk kan ontcijferen. Godt vrhevé inn geven en nemen. 1604. Dat laatste had ik goed gelezen. Is ook wel een beetje een thema van mij: geven en nemen. Het vinden van een goede balans. Net als zeven miljard andere mensen. Maar dat terzijde. Huib vertelt als goede gids en gulle gever over de oorsprong van de tekst die teruggaat tot het Oude Testament, tot Job. Ik ben niet bijbels opgevoed, heb geen bijbel-les gehad en dat heeft zo zijn voordelen. Het levert een mooi verhaal op.

Jaren geleden werd ik slachtoffer van een ernstig geweldsmisdrijf. Ik geloof dat ik het daar wel eens met jullie over heb gehad. Om dus een lang verhaal kort te maken, ik was op zoek naar het antwoord op de vraag hoe het kan dat je gestraft wordt als je geen schuld hebt. Nu weet ik dat dat niet echt een goede vraag was. Het bracht mij in ieder geval wel op het spoor van mensen die mij bijbelbijles gaven. En zo kwamen we bij Job en via Job bij Abel Herzberg en zijn novelle Drie Rode Rozen. Een boek dat een enorme impact op mij had, vooral het gedicht Want alles is fragment. Een fragment uit dit onvoorstelbaar mooie en betekenisvol gedicht: