Hoe is het mogelijk dat met één rood potlood Nederland zichzelf blauw en grijs heeft gestemd? Dat is tenminste iets. Er is een tijd geweest dat ik dat gevoel zelfs niet meer kon voelen. Soms denk ik dat depressie naar binnen gekeerde woede is. Nu ervaar ik vooral een onrust over de uitslagen van de verkiezingen. En de feestjes die na afloop werden gevierd. Anderhalve meter afstand en mondkapjes lijkt het devies te zijn voor de kudde maar niet voor de winnaars van de verkiezingen. Ik ben ontstemd. Een goed teken. Het maakt mij wakker en doet een appel op mij. Het leven brengt nooit wat we willen maar altijd wat we nodig hebben. En gek genoeg geeft die gedachte mij rust. Onrust maakt mij rustig?

Ik rijd op mijn fiets door de lege straten van Schoonhoven. Ik wil niet te laat komen voor mijn afspraak met Mia. Mama Mia, here I go again. Mama, how can I forget you? De vogeltjes worden overstemd door Abba. Een opspelende jeugd. Op het parkeerterrein van de Zilverstadruiters word ik door haar en twee uitbundige honden ontvangen. Mijn mondhoeken krullen en ik krijg zin. Dat doet een boerderij met mij. De geuren, kleuren, de geluiden. Als Mia haar spullen heeft uitgeladen, gaan we naar de binnenbak van de manege waar zij met paaltjes en touw een cirkel trekt in het zware zand. ‘Dit symboliseert de kudde’, vertelt ze. Ik heb altijd wat moeite met instructie maar haar woorden drink ik in. Ze legt de principes uit van de rollen in iedere kudde. Vooraan loopt de leidmerrie en daar gaat niemand aan voorbij. Achter de kudde loopt de hengst die de kudde bij elkaar houdt. Daarom valt de BV Nederland dus uit elkaar. De man moet niet voorop lopen. Mia vertelt verder over dat hoofdbestuur dat maar de hele dag aanstaat en onze zuiverste intenties vaak overschreeuwt. Paarden voelen de intentie waarmee ze bejegend worden en reageren daar direct op. Je kunt nog zo veel willen maar als je dat niet doet vanuit een zuivere intentie dan kun je het wel schudden met een paard. Ik knik.

Met licht knikkende knieën volg ik Mia naar de stal van Queenie, de merrie die mij zo dadelijk lesgeeft in mijn eigen motieven. In de binnenbak doe ik de zware deur dicht en laat de hefboom zakken. Er is geen weg terug, ik kan er alleen maar in stappen. Queenie gaat door haar hoeven en rolt zich door het zand. Ze neemt haar plak in. Behoed als een echte cowboy stap ook ik in de ring. Wat ik voel? Een beetje op mijn hoede, een lichte opwinding. En dat spiegelt het paard rondom mij. Grappig, denk ik nog. Mia haalt kaarten met teksten en tekeningen tevoorschijn en besluit zich te beperken tot drie. Wat wil ik? Wat dode ik? Wie ben ik? Ik leg ze willekeurig neer in de kring en vertel bij iedere gelegde kaart mijn associaties. Over het toeval dat ik gisteren nog geschreven hebben over mijn ploeterende wil en dat er een grotere wil is die verstaan kan worden.  Zie je dat, vraagt ze en ze kijkt omhoog naar een duif die door de bak vliegt. Dit heb ik nog nooit gezien en dat op het moment dat jij praat over een hogere wil. Grappig hé? Ik zie hoe Queenie naar de kaart met Wat wil ik? Loopt en deze met haar hoeven onder het zand schraapt. Ze lijkt net zo snel afgeleid als ik en luistert gespitst naar de geluiden van buiten. De vogels, het klakkende geluid van paardenhoeven over de deel. Als ik door de cirkel loop en stil sta bij de kaart wat ik  doe, volgt hetzelfde proces als met de kaart met wat ik wil. Wonderlijk. Als ik in het midden stil sta bij de vraag wie ik ben, lijkt zich hetzelfde af te tekenen. Weer gaat Queenie naar de kaart, ze lijkt mij te groeten en gaat weer naar de rand van wat de kudde symboliseert. Ik voel mijn lijf van kop tot teen tintelen en voel een diepe ontroering. Ik hoef mij niet anders voor te doen dan wie ik ben. Hier zijn is mijn plek. Uit blijdschap galoppeer ik nog twee rondjes met Q door de binnenbak terwijl Mia opruimt en het volgende paard de bak binnengaat. Een kort verbod van de berijdster: het is verboden om twee verschillende paarden aan te raken zonder je handen eerst gewassen te hebben. Het moet toch niet gekker worden?