Gummetje
alje • 12 maart 2021
Elkaar weer zien betekent niet iets dat misgelopen is weer opzoeken. Elkaar weer zien ontstaat uit een verlangen elkaar weer te zien. Wat soms weerzin was, is weer zin geworden. Aan niets komt ooit een einde. Waar je ook wortels hebt geschoten die ontspruiten aan het beste en waarachtigste in je zelf, vind je altijd weer een thuis. Ik zit in de Oude Apotheek aan de oude keukentafel en verdwijn even in gemijmer over het huis van de ezel aan de overkant. De met stalen balken gestutte muren houden het vijftiende eeuwse huis overeind. Het doet mij denken aan die prachtige Japanse tuinen waar we twee jaar geleden waren. Eeuwenoude kromgebogen bomen die bijna horizontaal doorbogen en overeind gehouden werden door gekapte jongere boomstammen. Op het gazon kronkelende dikke wortels en rondom en achter de bomen zijn kromgebogen oude mensen met kappersscharen bezig met het knippen van gras en het verwijderen van onkruid.
Thé komt binnen en loopt direct naar achteren. Het ontroert mij om te zien dat hij zo weinig is veranderd. Met gemak worden vele jaren overbrugd. Gesprekken over verlies van illusies, over ongeluk, muren, zinloosheid en magie. Over waardeloosheid en geluk dat al snel ergens in ons woordeloos samenzijn besloten ligt. Levenservaringen worden spelervaringen worden levenservaringen. We delen veel. Deelleed en lente welt op op onverwachte momenten.
We spreken over onze draken onderweg. Over de weg door de nacht. Over moed en vuur en kracht. Over de ruimte en de vrijheid die weer in te gaan. Opstaan waar eens de angst regeerde. En begeerte. Ooh, wat hebben we meer dan ons best gedaan en verwoede pogingen ondernomen om ons leven onder controle te brengen en te houden. Ik herlees de zin en blijf haken op de woordjes ondernomen en verwoede. Nu weet ik dat het Onzichtbare rust in onderstromen, maar dat was toen slechts een vermoeden. Nu weten we dat het gaat om overgave aan de stroom en leven vanuit richting en volgend sturen van de droom. Doen wat ons te doen staat, doen wat en wie we zijn. Doen wat we niet laten kunnen. En het proces van gunnen krijgt de ruimte. En daarmee weer de liefde.
Thé vraagt mij wat mij nu de energie en inspiratie geeft om weer volop voorop te gaan. Het enige dat ik kan verzinnen, is niet de hoop als stuwkracht of geloof, maar toch de liefde. Hij kijkt mij doordringend aan en vraagt zo teder als alleen mensen kunnen doen die door het vuur zijn gegaan: ‘Hoe kan ik je helpen op de weg van jouw bestemming met de energie die ik nog heb?’
een rondje kunst
This is a subtitle for your new post
This is a subtitle for your new post
