Maatje

alje • 10 maart 2021

Maatje wacht mij al op de hoek van de Veurstraat. Een lange blauwgrijze slobbertrui, een volle bos voornamelijk grijs haar tot op haar billen. Maar dat kan ik niet zien want die trui hangt daarover. Ze loodst mij langs het speelveld vol kinderen. Ik zet mijn motor iets buiten de lijnen van het speelveld en ik hoor mijn vader: ‘er is niks van jou bij. Alles wat je met je ogen dicht ziet, is van jou.’ Een kleine knul maakt mij wakker uit mijn mijmering en vraagt vriendelijk of ik de motor iets verderop wil zitten. Ze willen niet tegen de motor schieten. En ze willen de ruimte. Mijn zegen hebben ze. Ik zet de motor dichtbij de roodgeverfde achterdeur van het gemeenschapshuis van de kerk dat Peter en Maatje een paar jaar geleden hebben gekocht. Een buitenkansje dat ze niet aan zich voorbij wilden laten gaan.

De rode deur gaat open, de rode loper wordt voor mij uitgerold. Ik ga van speelveld naar speelveld. Een heuse opnamestudio met een vleugel. Ik voel mijn speekselklieren werken. Een idee wordt wakker, eerst maar binnenkomen. We gaan door het gevulde viltatelier van Maatje. Op een grote tafel ligt een nieuw kunstwerk. Wie niet creëert, crepeert. Maar deze mensen niet. Ze gedijen in deze ruimte.

Rust, ruimte en relatie. Piet Weisfelt schreef eens dat rust de ervaring is van innerlijke vrijheid. Van vol-ledig zijn, vol van liefde, leeg van censuur. In deze ruimte komt onrust tot rust. We lopen naar hun leefruimte met een heus podium. In het midden staat een knoert van een Yurt. De stilte is weldadig als ik daar naar binnen ga. Het dak van de tent lijkt op de kroon van het Creatie Ei dat Guido Crolla mij geschonken heeft voor de Waslijn.

We gaan aan een lange tafel zitten. Peter is aan het lezen in het boek van één van mijn favoriete schrijvers, Irvin Yalom, die kort geleden bij de School of Life in Nederland was, 020, om daar dit boek dat gaat over het leven, sterven van en de rouw om de dood van zijn vrouw Marilyn. De ruimte vult zich met de lucht van Tom Kai soep. Vers gemaakt met sliertjes taugé, kokosmelk en heerlijk zuurdesembrood. Als je dan eet, eet dan goed. Als je dan leest, lees dan goed. Als je dan leeft enz

Aarzelend gaan we terug naar 2016 toen we elkaar met zijn drieën voor het laatst hebben gezien aan een lange tafel in het Dokkaffee op RDM Campus waar ik toen werkte. Zij hadden net dit huis gekocht en oriënteerden zich op klimaatvriendelijke materialen. Peter was gestopt met zijn psychologenpraktijk en kon zich vol op de verbouwing en op de muziek storten. We praten over leven, leren en improviseren. Miles Davis komt langs. ‘Heb je de autobiografie van Miles gelezen? Moet je doen. Voor hem bestond er geen foute noot. Alleen maar feedback waar je mee kunt spelen. Maar dat vraagt wel een open hart. Je open stellen voor het andere in jezelf en dat van een ander is een voorwaarde. ’ En ze vroegen naar de jaren die sindsdien verstreken waren en mijn leven in grijze wanhoop. En ze namen de ruimte. En de ruimte vulde zich met belofte.

In Peter’s ruimte vraag ik of hij voor mij wil spelen. En zoals zoveel mensen rondom mij, zegt ook hij ja en loopt naar de vleugel, doet de klep omhoog en wordt even stil. En dan gaan zijn handen over de 88 toetsen van het klavier. Een oneindig getal. Ik voel mij alsof ik bij Keith Jarrett ben. The Köln Concert. Ik voel een wellende traan in mijn linkeroog. Als de laatste klank verstomt, sluit hij stil de klep, kijkt mij aan en zegt dat hij het stuk geïmproviseerd heeft met mij in zijn gedachten.

Bij het afscheid voel ik in de omhelzing van Maatje even mijn kleine Oma Pama langskomen. Dezelfde lengte, dezelfde belofte aan een avontuurlijk leven. Marcel’s motor start meteen. Dank je wel voor die grote beurt Chris. De jonge die mij vier uur daarvoor vroeg of ik mijn motor wilde verplaatsen, geeft mij een knipoog. Dag jongen

< Ouder bericht Nieuwer bericht >

rond je leven

rebel en regel op de A12

steen