Vroeger, uit de tijd dat we niet meteen klaar stonden met oordelen en oplossingen voor nog niet bestaande problemen, maar gewoon nog vroegen. Uit die tijd dat we nog even uit de tijd mochten stappen. Natuurlijk was dat ook de tijd van de zuilen en het zuipen. De theemuts. Van scheve tanden en stinkende adem. Van Farce Majeur, het is uit het leven gegrepen. Ook NCRV. De tijd waarin we nu leven is vooral een Force Majeur. Bokito aan de macht. Het leven wordt er uit geknepen. Met veel machtsvertoon verpakt in stropdas en statistiekgegoochel worden uniforme beslissingen genomen voor unieke vraagstukken. Niet omdat het kan maar omdat het moet. Valse loyaliteit. Waar moed ontbreekt, moet vaak veel in de Wereld van de Turfsmurf. Vroeger en later. Robert Long. Want het leven was lijden, als je danste een heiden. Als je lachte te luchtig, als je kuste ontuchtig. Als je niet wilde werken of je ging niet ter kerke. Als je lui in de zon lag, of je fietste op zondag. Kortom, alles was verkeerd. Want dat had je geleerd. Kom ik ga maar eens weer, want ik ben overbodig. Heel veel sterkte voor later. Want dat heb je wel nodig.
In minder dan geen tijd, zijn we weer binnen bij elkaar. Geen schroom. Hartscontact en zin om elkaar opnieuw te ontdekken. En daarmee aan de slag gaan met vraagstukken die ons overstijgen. Niet omdat het moet…