een spade dieper, een inleiding van de eenakker van Brinkman en Bosma. Ze eren hun vaders, resp. Minne en Harke, twee doodgravers op leeftijd die in hun herinneringen graven en mijmeren over leven en dood. Dood geeft het leven diepte. Dat is een ding dat zeker is.

De Doodgraver Dialogen, een feestje ter ere van het leven en de dood, zijn verhandelingen over doodse en vooral levende stilte. Stilte als antwoord en bovenal niets-weten als houvast in de zekerheid dat het leven in deze vorm eindig is. Ook voor jou. De boot van de Onsterfelijkheid is maar klein. Hoe meer overtollige ballast we weggooien, des te groter is de kans dat we veilig aan de overkant komen. Overkant? Stilte?

In alle ruïnes en kerkhoven, achter iedere zerk die niet anders is dan de muur tussen leven en dood, wonen verhalen of delen van het lot. Het lot dat wij creëren door te leven, het web van de goden. Of het blinde schot van het toeval. Tijd verstrijkt en laat niemand onberoerd. Uit einde lijk

Stilte is de plek van de dood, van het niets. In feite is er zonder taal geen stilte. Dus geen leven. Als leven stilte is, wat is dan haar klank? Er is geen stilte zonder de handeling van tot stilte brengen. De mannen zoeken woorden omdat die het begin zijn van vrijheid. Alle stilte wacht om te worden doorbroken. En toch…Klopt dat wel Minne? Laten we niet langer slenteren binnen het bereik van het bekende, niet langer wegkruipen in het Graf van Gewoonte waarin we ons verbeelden vrij te zijn. Laten we een spade dieper gaan en terugkeren naar de plek van waaruit we eens vertrokken. Een beetje met weemoed dat niet veel anders is dan onze herinnering aan geluk dat voorbij is. En ook dat gaat weer voorbij