Die eerste tijd na mijn vrijlating, voel ik mij ontheemd. Dof. Eén doffe ellende. Goed, ik ben niet meer klinisch depressief maar ik ben geen schim van wie ik was. Ik ben nog lang niet de oude en weet nog niet dat ik dat ook nooit meer zal zijn. Depressie is een schimmel die alle sporen van vreugde wegwist. Vreugde is zin. Is energie. Mijn zintuigen werken op een laag pitje. Mijn woorden hebben geen zin. Mijn stem is gesmoord. Mensen moeten zich naar mij buigen om mijn zwakke woorden te verstaan. En als ze te dichtbij komen, stamel ik wat verwarde woorden  en trek mij het liefst terug op de Bol, langs de Lek. Ik eb

De Secretarisvogel keek wat verdwaasd om zich heen. ‘Waar ben ik in vredesnaam?’ Hij trok zijn vleugels recht en fatsoeneerde zijn korte zwarte broek. Hij had lang gevlogen en had waarschijnlijk een verkeerde thermiek genomen. Hij had honger en ging op zoek naar een lekker maaltje. Hij plukte een paar slakken van de nog drassige grond en verstopte die in zijn verenkleed. Slangen of zalm, zijn lievelingseten, vond hij niet. Net toen hij op de slakken zout wilde leggen, werd hij in zijn kuit geprikt door de Tureluur. ‘ Laat die beesten even los, anders krijg je het met mij aan de stok,’ zei de Tureluur dreigend. Ondanks het grote lengteverschil was de Secretarisvogel geïntimideerd. ‘Sorry, maar ik had honger en dacht….’ ‘Je moet niet denken, je moet kijken. Verbanden zien.  Alles hier is met elkaar verbonden. Bovendien, wat kom je hier eigenlijk doen? Je hoort hier niet!’, sprak de Tureluur bars. De Secretarisvogel keek de Tureluur vanaf de hoogte verward aan. ‘ Ik weet ook niet wat ik hier kom doen. Ik ben verdwaald en weet niet meer hoe ik terug kom. Ik weet wel dat ik een enorme honger heb.’ ‘Aan dat laatste kan ik wel wat doen.  Aan het eerste niet,’ zei de Tureluur die zich herinnerde dat ook hij weleens wanhopig verdwaald ergens ronddoolde. ‘ Ik weet ook niet hoe je terug moet vliegen en als je besluit om te  blijven dan moeten we eens heel serieus met elkaar in gesprek gaan en kijken wat we voor elkaar kunnen betekenen. Lust je rivierkreeftjes?’ vroeg de Tureluur iets minder bars. ‘Heeft u misschien ook zalm?’, vroeg de Secretarisvogel licht beschroomd. De Tureluur keek even in de verte, schudde zijn hoofd. ‘Zalm hebben we niet meer. Ja, vroeger wel. Zelfs zoveel dat de mensen die aan de rivier werkten, in hun contract lieten opmaken dat ze slechts 1 keer per week hoefden eten. Mensen zijn vreemd. Verwende nesten.’ ’Ach, doet u mij dan maar een rivierkreeftje’, sprak de Secretarisvogel bescheiden. ‘Of misschien een zeekraalkroketje?’